Oliwski Ratusz Kultury artyści z Oliwy Historie oliwskie - Skarby Oliwian

Skarby Oliwian

Wesprzyj nas 1,5%

Dokumenty informacyjne

Skarby oliwian

przeglądaj skarby o projekcie partnerzy kontakt galeria wszystkich skarbów

Katarzyna Tarnowska

Katarzyna urodziła się w Gdyni, mieszkała w Sopocie, a później przeprowadziła się do Gdańska. Miała również dłuższy zagraniczny epizod. Przez cztery lata mieszkała na Sri Lance, ponieważ  pracował tam jej tata. Z dzieciństwa zostało jej trochę wspomnień - ciekawe zwierzęta, owoce, pejzaże. Jej zainteresowania krążą wokół książek, roślin i podróży, a także Oliwy, która, od dobrych kilku lat, niezmiennie pociąga ją swym urokiem i historią.

„Skąd się wzięłam w Oliwie? Zawsze wiedziałam, że chcę mieszkać w pięknym miejscu, najlepiej kameralnym mieście blisko natury. Kiedy byłam studentką na Uniwersytecie Gdańskim przyjeżdżałam na uczelnię z Wrzeszcza, gdzie wówczas mieszkałam, wysiadałam przy kampusie i na tym się moja znajomość Oliwy kończyła. Potem musiałam się przeprowadzić  i trafiłam do Oliwy. Wówczas ta dzielnica stała mi się bliższa, powiem nawet, że momentalnie zakochałam się w niej. Postanowiłam sobie, że jak tylko będę miała możliwość, to zamieszkam na stałe właśnie w Oliwie. I tak też się stało. Spełniłam swoje marzenie.
Dla mnie Oliwa to takie miasteczko w dużym mieście. Wszystko jest dokładnie na mój rozmiar: malutkie uliczki, ryneczek.  I bliskość  przyrody, która nadaje klimat temu miejscu.  Nigdy nie miałam problemu z zaplanowaniem ciekawego weekendu w granicach naszej tylko dzielnicy: spektakl w Domu Zarazy, czy wykład Oliwskim Ratuszu Kultury, a potem mecz hokeja w Hali Olivi, bo jestem kibicką Stoczniowca, wyjście na łyżwy, albo do lasu. Często brałam udział, jako uczestniczka, w spacerach prowadzonych przez Lokalnych Przewodników po różnych rejonach Gdańska i marzyłam o tym, że taki projekt będzie zorganizowany również w mojej dzielnicy. I tak się stało. Wzięłam udział w kursie, zdałam egzamin i mogłam oprowadzać  po Oliwie. Oliwa, mimo swoich niewielkich rozmiarów, ma swoją niezwykle bogatą historię. To nie jest tylko historia Katedry czy Parku, ale też ta związana z uliczkami, miejscami i ludźmi. Wciąż poznaję nowe osoby, sięgam po kolejne książki i to mnie rozwija. W zeszłym roku, przygotowując nową trasę spacerów, pisałam o ulicy Grottgera, na której mieszkam.
Wiele podróżuję, często jestem gdzieś w świecie, ale wiem, że będę wracać tutaj, bo tu jest mój dom,  takie centrum świata do którego się wraca”.
  Fotografie skarbu/ów:
Historia skarbu/ów:
P1. Rodzice mojej matki urodzili się Lublinie.  Dziadek był mistrzem kucharskim, a babcia prowadziła dom. Dziadek uwielbiał swoje miasto. Myślę, że potrzebę przywiązania do miejsca mam po nim. W Sopocie dziadkowie znaleźli się tuż po zakończeniu drugiej wojny. Tu zostało im przydzielone mieszkanie w jednej z kamienic. Nie znam historii tego budynku, ani jego wcześniejszych mieszkańców, nie wiem czy była to kamienica poniemiecka czy pożydowska. Nikt nigdy z dawnych właścicieli nie zapukał, nie mam żadnych śladów po nich.  Na pamiątkę po tym mieszkaniu zostawiłam sobie wieszak. Znalazłam go  w jednej z szaf po śmierci babci. Jest to wieszak  prawdopodobnie ze sklepu, który mieścił się w Sopocie na dzisiejszej al. Niepodległości. Wskazuje na to wypisany na nim adres – Zoppoter Bekleidungshaus – M. Chwat – Zopppot -  Adolf Hitlerstr.  774. Nie wiem czy babcia kupiła ten wieszak na rynku po wojnie, czy należał do pierwszych mieszkańców tego domu.

P2. Rodzice mojego taty pochodzą z Wolnego Miasta Gdańska. Byli ludźmi bardzo zaangażowanymi w harcerstwo. Na parę dni przed wybuchem wojny udało im się uciec  do rodziny w Pucku. Nie mogli  zostać w Gdańsku, ponieważ dziadek - nauczyciel  w szkołach Polskiej Macierzy Szkolnej  był poszukiwany przez Niemców. W Pucku dziadek  podejmował różne prace fizyczne w rybołówstwie i ogrodnictwie.   Następnie trafił do Tyrolu, gdzie  pracował jako robotnik przymusowy. Kiedy ten teren wyzwolili Amerykanie, to  Polaków przeniesiono do obozu, gdzie czekali na możliwość powrotu do ojczyzny.  Dziadek z koleżankami  znaleźli odpowiednie pomieszczenie i założyli polską szkółkę. Założył również męską drużynę harcerską.  Po przeniesieniu do miejscowości Haiming  patronat nad szkołą objęła UNRA, a dziadek został kierownikiem placówki. We wspomnieniach pisze, że UNRA i PCK  zaopatrywała ich w książki do nauki w szkole. „Wielcy pisarze Polscy” Konstantego Wojciechowskiego to jedna z książek, które służyły dziadkowi w Tyrolu, najprawdopodobniej wykorzystywał ją na lekcjach polskiego. Została wydana w USA w 1943 roku, w Nowym Jorku. Na stronie tytułowej widniej pieczęć „YMCA, War Prisoners Aid World's Committe, Geneva, Switzerland”, oraz podpis dziadka.

Opracowanie tekstu: Magdalena Majchrzakowska

wróc do góry